All Terrain Heavy Hauler
|
|
| AT-HH |
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Pełna nazwa: | All Terrain Heavy Hauler |
| Producent: | Kuat-Entralla Drive Yards |
| Rodzaj: | Maszyna krocząca |
| Specyfikacja techniczna | |
| Długość: | 29,57 m |
| Wysokość: | 14,29 m |
| Szerokość: | 27,43 m |
| Uzbrojenie: | 4 bliźniacze działka laserowe |
| Kadłub: | Matrycowy pancerz kompozytowy |
| Różne | |
| Załoga: |
|
| Przynależność: | Najwyższy Porządek |
All Terrain Heavy Hauler był modelem maszyny kroczącej używanej przez Najwyższy Porządek do holowania ciężkich ładunków. Produkcją zajmowała się firma Kuat-Entralla Drive Yards. Cechą wyróżniającą ten pojazd było wyposażenie go w mnóstwo odnóży.
Charakterystyka
AT-HH zostały zaprojektowane do transportu ciężkich ładunków na pola bitew - od unieruchomionych statków do prefabrykowanych modułów do produkcji baz. Tym co wyróżniało holownik od innych maszyn kroczących była ogromna ilość odnóży, czego inspiracją były owady, albowiem wadą typowych maszyn kroczących było to, że utrata choćby jednej kończyny oznaczała ich unieruchomienie. Dzięki wyposażeniu w mnóstwo odnóży, AT-HH mógł nadal się poruszać nawet pomimo utraty kilku kończyn - podczas testów polowych na Dromondarze Beta te maszyny zdołały wypełnić zadania bojowe mając niesprawne ponad 40% kończyn. To rozwiązanie miało również inne zalety - lepszą stabilność i większą siłę holownika. Odnóża AT-HH były umieszczone w trzech rzędach. Pierwszy liczył ich 11, a drugi i trzeci po 10, co łącznie dawało 31 kończyn. Były one montowane na solidnych trzpieniach, w ruch wprawiały je siłowniki hydraulicznych tłoków, które to z kolei pełniły rolę ścięgien i były przymocowane do wsporników ze wzmocnionej durastali, a w miejscach zginania się kończyn zamontowano wytrzymałe przeguby. Odnóża mogły się obracać w punktach przyczepu do korpusu. Górną część tego prostokątnego pojazdu stanowił pokład, który nie był zbyt wysoki - niewiele wyższy od przeciętnego człowieka. Na przodzie AT-HH, zarówno po lewej jak i prawej stronie znajdowały się stanowiska techniczne i strzelnicze z interfejsami celowniczymi. Między nimi (choć nie dokładnie na środku) umieszczono mostek holownika, a nieco na lewo od niego był główny węzeł czujników. Zaraz za mostkiem wydzierżawiono przestrzeń dla ogniw zasilających, dysz wymienników ciepła i reaktora fuzyjnego. AT-HH do holowania wykorzystywał liny, co zostało zaczerpnięte ze starożytnych taktyk. Każda lina była wiązką 27 572 stiltonowych włókien, które były w stanie wytrzymać wiele serii bezpośrednich trafień z lasera. Z tyłu pojazdu znajdował się system holowniczy, na który wchodziły zaczepy lin oraz stanowisko obserwacyjne umożliwiające doglądanie stanu tego systemu. AT-HH miał bardzo wytrzymały kadłub, który został utworzony z grubej warstwy matrycowego pancerza kompozytowego - takiego samego, jakiego używano w AT-M6. Do obrony holownika służyły 4 wieżyczki sprzężonych bliźniaczych działek laserowych o średnim zasięgu. Znajdowały się one w rogach pojazdu i były obrotowe. Na załogę AT-HH wchodziło 9 osób: dowódca i 2 operatorów stacjonujący na mostku oraz pracujących na stanowiskach strzelniczych 2 techników i 4 strzelców, którzy obsługiwali działka laserowe. Długość holownika wynosiła 29,57 m, szerokość 27,43 m, a wysokość 14,29 m.[1]
Historia
AT-HH zostały zaprojektowane w tajnych zakładach Kuat-Entralla Drive Yards w Nieznanych Regionach w okresie rośnięcia w siłę przez Najwyższy Porządek. Jego armia potrzebowała specjalnego pojazdu holowniczego mogącego sprowadzić ciężkie moduły na pole walki. W tym właśnie celu powstał AT-HH, w którego konstrukcji postanowiono wypróbować rozwiązanie zaczerpnięte ze świata owadów - wiele odnóży. Miało to na celu umożliwienie maszynie kontynuację pochodu mimo zniszczenia nawet wielu kończyn. Efekty okazały się fenomenalne - podczas manewrów bojowych przeprowadzonych na Dromondarze Beta, AT-HH zdołały zrealizować cele misji mając niesprawne ponad 40% odnóży. Holownik posiadał 4 wieżyczki laserowe i gruby pancerz, a dodatkowo opracowano dla niego taktykę polegającą na silnej eskorcie myśliwców TIE oraz innych typów maszyn kroczących. Wszystko to czyniło AT-HH niezwykle ciężkim do zaatakowania obiektem. W samym procesie holowania postanowiono zastosować rozwiązanie ze starożytnych taktyk, a mianowicie używanie lin. Choć sposób mógł się wydawać prymitywny to sprawdzał się bardzo dobrze.[1] W 34 ABY AT-HH zostały sprowadzone na Crait, gdzie podczas tamtejszej bitwy użyto ich do sprowadzenia na stanowisko oblężniczego działa superlaserowego, które miało zniszczyć wrota prowadzące do bazy Ruchu Oporu. Dla rebelianckich ślizgośmigaczy V-4X-D, AT-HH były zbyt potężne - zarówno pancerz jak i liny były nie do zniszczenia przez działka tych śmigaczy. W związku z tym buntownicy skupili swoje natarcie wyłącznie na dziale superlaserowym, które niemal zostało zniszczone przez samobójczą szarżę Finna, lecz ten został powstrzymany przez kompankę, Rose Tico.[2]
Przypisy
Źródła
- Ostatni Jedi (Pierwsze pojawienie)
- Ostatni Jedi: Niesamowite przekroje
- Ostatni Jedi: Słownik ilustrowany
First Order AT-HH Walker w Databanku
