Ciężki krążownik typu Dreadnaught
|
|
 |
Być może w archiwach są braki.
Ten artykuł wymaga poszerzenia. Prosimy, rozbuduj go, korzystając z zaleceń edycyjnych i uwag zawartych w dyskusji. |
 |
Życie wydaje się prostsze, kiedy coś naprawiasz.
Ten artykuł wymaga dopracowania. Prosimy, dopracuj go pod względem języka i formy, korzystając z zaleceń edycyjnych i uwag zawartych w dyskusji. |
| Ciężki krążownik typu Dreadnaught |
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Producent: | Rendili StarDrive |
| Rodzaj: | Krążownik |
| Specyfikacja techniczna | |
| Długość: | 600 m |
| Silniki: | 6 silników jonowych |
| Prędkość w kosmosie: | 4 (12 MGLT) |
| Hipernapęd: | Klasy 2 |
| Uzbrojenie: |
|
| Różne | |
| Załoga: | 16 210 ludzi |
| Pasażerowie: | 3 000 żołnierzy |
| Ładowność: | 9000 ton |
| Cena: | 35 555 000 cr |
| Przynależność: | |
Ciężki krążownik typu Dreadnaught, znany również jako pancernik Rendili, był ciężkim okrętem kosmicznym wykorzystywanym przede wszystkim przez floty Republiki Galaktycznej i Imperium.
Historia
Klasa ta powstała na kilkadziesiąt lat przed wojnami klonów. Przez długi czas pancerniki były najsilniejszymi okrętami swoich czasów i trzonem sił Starej Republiki - słynna zaginiona Flota Katańska składała się z dwustu jednostek właśnie tego typu. Pomimo późniejszego pojawienia się Gwiezdnych Niszczycieli typu Victory-I, Imperial-I, oraz krążowników kalamariańskich, duża część pancerników pozostała w służbie, przy czym zadecydował tu przede wszystkim rachunek ekonomiczny - do mniej wymagających zadań taniej było zmodyfikować istniejące już jednostki, niż budować nowe.
Charakterystyka
Ciężkie krążowniki typu Dreadnaught były okrętami o trwałym kadłubie i posiadały silne generatory osłon. Z rozwojem techniki, osłony i hipernapęd były sukcesywnie ulepszane i wymieniane na lepsze egzemplarze. Z czasem poważnym modyfikacjom uległa również ładownia krążownika. Zmniejszono przestrzeń ładunkową i zamieniono na hangar. Dzięki staraniom konstruktorów, mogła się w nim pomieścić cała eskadra myśliwców.
Ciekawą kwestię stanowiło uzbrojenie krążownika. Z jednej strony, większość jego artylerii w czasach Imperium miało już swoje najlepsze lata za sobą, a jej moc rzadko wystarczała do przebicia osłon i pancerzy nowoczesnych jednostek liniowych. Z drugiej jednak strony, pozostałe dziesięć baterii turbolaserowych, będących na uzbrojeniu zmodyfikowanego pancernika, było jedną z najsilniejszych broni instalowanych na seryjnie budowanych okrętach liniowych do czasu wejścia do służby Gwiezdnych Niszczycieli typu Imperial-II. Dzięki tym udoskonaleniom stary krążownik mógł skutecznie walczyć z najróżniejszymi przeciwnikami.
Dość dużym minusem tego typu jednostek były jednak duże wymagania pod względem liczebności załogi. Układy podporządkowania zainstalowane na okrętach Floty Katańskiej pozwalały wprawdzie zredukować załogę do 2204 osób, ale po niewyjaśnionym zaginięciu wszystkich dwustu pancerników szybko zrezygnowano z tego rozwiązania. Ze względu na niezbyt zachwycające parametry techniczne, jak również konieczność ręcznej obsługi większości urządzeń, pancerniki z zasady nie były wysyłane do zadań bojowych przeciw najnowocześniejszym jednostkom nieprzyjaciela. Zamiast tego Imperium używało ich w mniej niebezpiecznych rejonach, z reguły na Zewnętrznych Rubieżach, do pacyfikacji planet o niskim poziomie rozwoju, do eskorty konwojów, a czasami do transportu szczególnie wartościowych ładunków, których nie można było przewozić zwykłym frachtowcem.
Źródła
