Krążownik uderzeniowy Loronar
|
|
 |
To oburzające. Nie macie dowodów!
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł. To hasło nie posiada kompletu źródeł dla zawartych w nim informacji. Jeśli znasz ich pochodzenie, skoryguj/dodaj ich spis w sekcji Źródła oraz zweryfikuj ich prawdziwość. Następnie poproś Strażników o usunięcie szablonu. |
| Krążownik uderzeniowy Loronar |
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Producent: | Loronar Corporation |
| Rodzaj: | Krążownik |
| Specyfikacja techniczna | |
| Długość: | 450 m |
| Silniki: | 4 silniki jonowe |
| Prędkość w kosmosie: | 16 MGLT |
| Uzbrojenie: |
|
| Różne | |
| Załoga: | 1972 |
| Pasażerowie: | 340 żołnierzy |
| Przynależność: | Imperium Galaktyczne |
Krążownik uderzeniowy produkowany przez Loronar Corporation był jednym z podstawowych typów lżejszych krążowników imperialnych. Czasem bywał jednak dostępny także dla rządów planet, a kilka razy widziano nawet taką jednostkę w składzie floty pirackiej.
Charakterystyka
O ile Gwiezdne Niszczyciele były dobrze znane i natychmiast rozpoznawalne ze względu na swój charakterystyczny trójkątny kształt, krążownik uderzeniowy nie od razu kojarzył się z Imperium i mógł wykonywać działania w bardziej dyskretny sposób niż na przykład jednostka typu Victory, co często pozwalało sprawić ofiarom nieprzyjemną niespodziankę.
Modularna budowa tego okrętu pozwalała na sprawne przystosowanie go do rozmaitych celów i działań. Dzięki wymianie całych segmentów kadłuba silnie uzbrojony uniwersalny krążownik mógł ratować ciężko uszkodzone okręty[źródło?] czy transportować dużą ilość wojska lub sprzętu militarnego (istniały moduły pozwalające przewieźć całą prefabrykowaną bazę wraz z pełnym wyposażeniem).[źródło?] Mógł też przewozić oddziały szturmowe wraz z maszynami AT-AT (w konfiguracji standardowej: kompania wojska, jeden AT-AT i dwa AT-ST, a w konfiguracji desantowej: dużo więcej wojska i 5 AT-AT),[źródło?] przenosić myśliwce (standardowo tylko 1 dywizjon, w odpowiedniej konfiguracji - dwa[źródło?]) i dokonywać ataków planetarnych.
Dzięki temu Marynarka Imperialna mogła osiągnąć spore oszczędności, unikając budowy jednostek, które większość czasu spędziłyby w dokach lub na niespecjalnie potrzebnych manewrach. System ten ułatwiał też doprowadzenie okrętu do stanu używalności po jakiejś cięższej bitwie czy kolizji. Naprawa uszkodzeń często polegała po prostu na wymianie całej sekcji, co znakomicie skracało czas wyłączenia jednostki z linii. Także produkcja tych krążowników mogła odbywać się w tempie dużo szybszym, niż w przypadku innych okrętów podobnej wielkości, no i przede wszystkim - była dużo tańsza.
O ile więc krążownik uderzeniowy nie miał siły przebicia ISD, to był jednostką zdecydowanie ekonomiczniejszą, a przy tym bardziej uniwersalną. Jedynym poważnym problemem była dosyć duża podatność na uszkodzenia w sytuacji, w której trafione zostały segmenty łączące poszczególne moduły kadłuba. Zdarzało się, że po ciężkim ostrzelaniu skoncentrowanym ogniem takiego punktu, krążownik po prostu rozpadał się na dwie części.
Źródła
