Myśliwiec typu Nantex

Myśliwiec typu Nantex

Być może w archiwach są braki.

Ten artykuł wymaga poszerzenia.

Prosimy, rozbuduj go, korzystając z zaleceń edycyjnych.

Myśliwiec typu Nantex

Podstawowe dane
Pełna nazwa:	Myśliwiec obrony terytorialnej typu Nantex
Producent:	Huppla Pasa Tisc Shipwrights Collective^[1]
Rodzaj:	Myśliwiec kosmiczny
Specyfikacja techniczna
Długość:	9,8 m^[1]
Wysokość:	2,2 m^[1]
Szerokość:	1,9 m^[1]
Przyspieszenie maksymalne:	4500 G^[1]
Prędkość w atmosferze:	20 000 km/h^[1]
Hipernapęd:	Brak^[1]
Uzbrojenie:	1 działo laserowe^[1]
Kadłub:	Laminastal^[1]
Różne
Załoga:	1 pilot^[1]
Przynależność:	Geonosjanie^[1] Konfederacja Niezależnych Systemów^[2]

Myśliwiec typu Nantex to podstawowy myśliwiec obrony powietrznej Geonosis, wykorzystywany później przez Konfederację Niezależnych Systemów.

Historia

Gdy na Geonosis władzę przejął Poggle Mniejszy, zaczął rozbudowywać i unowocześniać armię. Wpadł na pomysł zbudowania dużej ilości zwinnych myśliwców, które osłaniałyby większe jednostki oraz walczyły z innymi myśliwcami. Jego projektanci zaprojektowali maszynę typu Nantex.

Maszyny te wzięły udział w bitwie o Geonosis jako osłona przed desantem sił armii klonów, dając wojskom naziemnym czas na przegrupowanie się i zorganizowanie obrony. Później natomiast były wykorzystywane niemal w każdym większym starciu między Separatystami, a Republiką.

Myśliwce te dobrze sprawdzały się w walce z jednostkami V-19 Torrent, co pokazały podczas bitwy o Muunilinst. Po pewnym czasie Republika wprowadziła nowe maszyny - ARC-170. Wtedy nie nadające się do walki z nimi Nantexy straciły na swojej wartości. Zostały więc zdegradowane do zwykłych myśliwców wsparcia i eskorty. W 19 BBY, gdy Poggle Mniejszy zginął, zaprzestano ich produkcji.

Charakterystyka

Dzięki niezależnemu, beztarciowemu mocowaniu silników oraz lekkiej konstrukcji, Nantex był bardzo zwrotny. Zarówno działo, jak i silnik były mocowane jedynie przez siły magnetyczne i poruszane poprzez indukcję. Ponadto gniazda tych modułów pozwalały na zastąpienie działa na przykład silniejszymi czujnikami. Uzbrojenie tych jednostek było jednak niezbyt silne, co czyniło z nich broń skuteczną głównie przeciw pojazdom atmosferycznym i lekkim myśliwcom. Maszyny te były za to wykonane z elastycznej laminastali, potrafiącej powracać do poprzedniego kształtu po zniekształceniach, co zwiększało ich wytrzymałość.

Statek ten można było dość łatwo w ograniczonym zakresie rekonfigurować, przystosowując do rozmaitego typu misji. Piloci siedzieli w ciasnym, lecz oferującym trzysta sześćdziesiąt stopni widzenia kokpicie. Umieli też wykorzystywać umieszczone w dziobie maszyny sto mikroemiterów promienia ściągającego do utrudnienia wykonywania uników ostrzeliwanym właśnie przeciwnikom. Jako że emitery umieszczono wzdłuż toru ostrzału działa laserowego, mogły one również służyć do zwiększania celności ostrzału, ale także po prostu do poprawienia zwrotności w atmosferze.

Jeżeli pilot zrezygnował z prób przeprowadzania jakichkolwiek manewrów, Nantex był w stanie osiągnąć w atmosferze prędkość nawet do 20 000 km/h - będąc dzięki temu zdatną jednostką przechwytującą. Dzięki niewielkiej ilości światła emitowanego przez silniki i broń nadawała się ona również do ataków z zaskoczenia, co Geonosjanie wykorzystywali do urządzania zasadzek w polu asteroid wokół swojej planety.

Załoga

Piloci na Geonosis byli hodowani jako oddzielna kasta i już od stadium larwy każdy z nich posiadał swój własny egzemplarz myśliwca, do którego był przyuczany i poznawał jego specyficzne osiągi. Dzięki temu odpadała konieczność późniejszej nauki sterowania i wyczucia maszyny, a każdy pilot był w stanie wykorzystywać do maksimum wszelkie indywidualne cechy swojego myśliwca, będąc niejako "sprzężonym" z jego komputerem pokładowym. Symbioza ta była na tyle silna, że piloci, którzy przeżyli utratę swojego myśliwca, nie byli z reguły w stanie przesiąść się do nowego i umierali krótko później.

Jako że mieszkańcy Geonosis mieli bardzo dobrze rozwinięty zmysł powonienia, podczas budowy tego myśliwca zdecydowano się na przekazywanie większości informacji dotyczących aktualnej sytuacji bojowej pod postacią zapachu, przez specjalną maskę zakładaną na twarz pilota. Urządzenie to przesyłało również sygnały feromonowe, umożliwiające większą kontrolę dowódców nad pilotami. Taki nacisk na zmysły węchu sprawiał, że bez przeprowadzenia poważniejszych przeróbek żaden nie-Geonosjanin nie był w stanie korzystać z maszyn tego typu. Wykorzystanie tych statków przez inne istoty utrudniało również oparcie systemu sterowniczego na złożonych dźwigniach, przystosowanych do obsługi przez zręcznych, rodzimych pilotów.