Gwiezdny niszczyciel typu Mega
|
|
| Gwiezdny niszczyciel typu Mega |
| Podstawowe dane | |
|---|---|
| Producent: | Kuat-Entralla Engineering[1] |
| Rodzaj: | Gwiezdny niszczyciel |
| Specyfikacja techniczna | |
| Długość: | 13 239,68 m[1] |
| Wysokość: | 3 975,35 m[1] |
| Szerokość: | 60 542,68 m[1] |
| Hipernapęd: | Wyposażony[1] |
| Uzbrojenie: |
|
| Kadłub: | Quadanium[1] |
| Osłony: | Wyposażony[1] |
| Różne | |
| Załoga: | 2 225 000 osób[1] |
| Rola: | Mobilne centrum dowodzenia |
| Przynależność: | Najwyższy Porządek |
Gwiezdny niszczyciel typu Mega był typem gwiezdnego niszczyciela używanym przez Najwyższy Porządek w 34 ABY podczas wojny z Ruchem Oporu. Gwiezdne niszczyciele typu Mega miały 60 kilometrów rozpiętości skrzydeł i stanowiły zarówno mobilną bazę dla jednostek piechoty, ale również miały możliwość transportowania, budowy i naprawy statków kosmicznych. Jedyną jednostką tego typu była Supremacy, która była centrum dowodzenia floty, a także okrętem flagowym Snoke'a. Została zniszczona w samobójczym ataku przez Amilyn Holdo. Okręt został zbudowany przez firmę Kuat-Entralla Engineering.
Charakterystyka
Gwiezdny niszczyciel typu Mega pełnił funkcję nie tylko ultrapotężnej machiny wojennej, lecz także fabryki i laboratorium badawczego. Jego zdolności produkcyjne dorównywały najwydajniejszym planetom. Na pokładzie znajdowały się placówki zajmujące się badaniem, opracowywaniem i testowaniem nowej technologii i uzbrojenia, magazyny, odlewnie,najnowocześniejsze linie produkcyjne oraz centra szkoleniowe dla kadetów. W środkowej części kadłuba umiejscowiono główny mostek dowodzenia. Idąc coraz bardziej w stronę dzioba, znajdowały się: pomieszczenie z aktywnym śledzeniem nadprzestrzennym, świetlica i w końcu sala tronowa Naczelnego Wodza, pod którą znajdowała się sala zgromadzeń mająca 200 000 miejsc siedzących, a obok niej węzły czujników namierzających. Potem były kwatery załogi zajmujące zdecydowaną większość centralnej części okrętu. W rzeczonym obszarze - tuż przy dziobie - umieszczono jeszcze kompleksy wydobywcze mogące pozyskiwać surowce oraz zakłady przetwarzania tych surowców i 8 odlewni durastali. Sąsiadowały one bezpośrednio z warsztatami serwisowymi droidów, liniami montażu myśliwców czy placówkami serwisowymi gwiezdnych niszczycieli. Dzięki temu zapotrzebowanie na materiały w tychże kompleksach było błyskawicznie zaspokajane. Z kolei tyły centralnej części meganiszczyciela przeznaczono na bloki więzienne, sale przesłuchań czy pralnie i przede wszystkim na systemy silników podświetlnych, które były usprawnionymi wersjami modułów z Gwiazd Śmierci wraz z silnikami manewrowymi. Idąc bliżej obu burt, tuż obok placówek serwisowych niszczycieli były kompleksy reaktorów i generatory hipernapędu, a także zakłady produkcji droidów. W tych obszarach meganiszczyciela znajdowały się także kompleksy wojskowe, w skład których wchodziły centra szkoleniowe kadetów szturmowców, koszary mogące pomieścić do 36 000 żołnierzy, centra medyczne oraz zakłady produkcji pojazdów naziemnych i prowiantu. Same końcówki skrzydeł mieściły stanowiska dokujące dla gwiezdnych niszczycieli, w których te mogły być tankowane i zaopatrywane. Na każdym skrzydle znajdowały się po 3 takie stanowiska. Bezpośrednio przy tych dokach umieszczono systemy pomp i zbiorników chłodziwa. Natomiast na samych skrajach meganiszczyciela były laboratoria i placówki służące do testowania uzbrojenia. Do transportu po tak wielkim okręcie służył zintegrowany system automatycznej kolejki, który pozwalał na przewożenie surowców, zaopatrzenia i towarów. Poszycie gwiezdnego niszczyciela typu Mega było wykonane z quadanium. Na dziobie i krańcach skrzydeł znajdowały się węzły łączności wraz ze zintegrowanym systemem czujników. Kadłub był wzmocniony specjalną ramą usztywniającą. Wzdłuż jego krawędzi biegły projektory promieni ściągających oraz osłon, natomiast w przejściach między poziomami znajdowały się wąwozy, w których umieszczono stanowiska turbolaserów. Na meganiszczycielu mogło dokować do ośmiu gwiezdnych niszczycieli typu Resurgent - 6 na zewnątrz i 2 wewnątrz. Do wewnętrznych placówek okręty wlatywały przez podwozie. Długość gwiezdnego niszczyciela typu Mega wynosiła 13 239,68 m, szerokość 60 542,68 m, natomiast wysokość 3 975,35 m. Jego załoga liczyła łącznie 2 225 000 osób, a na uzbrojenie wchodziło tysiące ciężkich turbolaserów, baterie pocisków przeciwokrętowych, ciężkie działa jonowe i projektory promieni ściągających.[1]
Historia
Jedynym znanym gwiezdnym niszczycielem typu Mega było Supremacy, które powstało jako okręt flagowy Snoke'a, a ten uczynił swojego meganiszczyciela mobilną stolicą Najwyższego Porządku. Do czasu rozpoczęcia inwazji na galaktykę okręt był ukryty w Nieznanych Regionach w pobliżu gwiazd o wysokiej energii, które zamaskowały jego sygnaturę. Meganiszczyciel Naczelnego Wodza służył za centrum dowodzenia flotą, kompleks przemysłowy, pole testów nowej broni oraz jako koszary i transport dla całych armii.[2] W 34 ABY okręt Snoke'a dołączył do pościgu za flotą Ruchu Oporu uciekającą z D'Qar na Crait. Meganiszczyciel niszczył wtedy każdy rebeliancki statek, jaki trafił w zasięg jego dział, a po dotarciu nad Crait także próbujące uciec na powierzchnię transportowce. Zaraz potem jedyny niszczyciel typu Mega uległ zniszczeniu, gdy Amilyn Holdo w nadprzestrzeni staranowała go Raddusem. Impet uderzenia był tak ogromny, że rozniósł się także na znajdujące się za Supremacy gwiezdne niszczyciele typu Resurgent, przez co większość biorącej udział w pościgu floty post-imperialnych uległa zniszczeniu.[3]
Poza światem Gwiezdnych wojen
Gwiezdny niszczyciel typu Mega został stworzony na potrzeby filmu Ostatni Jedi, którego premiera odbyła się 14 grudnia 2017 roku. Pierwsze informacje na jego temat pojawiły się wraz z wydaniem aplikacji mobilnej do sterowania droidami firmy Sphero, która ponadto zawierała dodatkowe informacje powiązane z wypuszczonymi przez nich do sprzedaży postaciami. Te powiązane z gwiezdnym niszczycielem typu Mega przypisane były do droida BB-9E.[4]
