Hipernapęd

Z Biblioteki Ossus, polskiej encyklopedii ''Gwiezdnych wojen''.
 To oburzające. Nie macie dowodów!

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł.

To hasło nie posiada kompletu źródeł dla zawartych w nim informacji. Jeśli znasz ich pochodzenie, skoryguj/dodaj ich spis w sekcji Źródła oraz zweryfikuj ich prawdziwość. Następnie poproś Strażników o usunięcie szablonu.

Hipernapęd to typ napędu jednostek kosmicznych, pozwalający skakać w nadprzestrzeń, czyli, w konsekwencji, poruszać się z prędkością większą od światła. Jest to technologia kluczowa dla transportu istot, towarów a także prowadzenia wojny.

Historia

Pierwsze podróże międzygwiezdne

Nim stosowano hipernapęd, częstą metodą kolonizacji odległych układów było wysyłanie statków mogących lecieć tylko z prędkością podświetlną, których załogi spędzały cały czas lotu w komorach zastojowych.

Teoria hipernapędu

Nim pradawne istoty zdołały skonstruować statki zdolne choćby do podróży w obrębach ich układów, w ich wyobraźni istniała już hipoteza, że możliwe jest podróżowanie z prędkością większą niż prędkość światła. Umożliwiać miał to istniejący rzekomo inny wymiar nazwany umownie nadprzestrzenią.

Odkrycie hipernapędu

Z czasem okazało się, że faktycznie wymiar ów istnieje i gdy wynaleziono odpowiednie środki techniczne, podróżowanie przezeń stało się nie tylko możliwe, ale i nieodzowne, gdy chciało się osiągnąć cel w krótkim czasie.

Pionierzy

  • Ludzie (najpewniej Korelianie) wynaleźli działa nadprzestrzenne, czyli urządzenia wystrzeliwujące pojazdy z prędkością pozwalającą "zakrzywić" czasoprzestrzeń i skoczyć w nadprzestrzeń. Dopiero później (25000 lat przed bitwą o Yavin) wynaleźli nowożytny hipernapęd, przerabiając technologię Rakatan na nie wymagającą korzystania z Mocy.
  • Mniej więcej w tym samym czasie podobną metodę odkryli Durosi.
  • Ludzie (przybyli na statkach kolonizacyjnych z Coruscant) z Gromady Tion opracowali boje i latarnie nadprzestrzenne oraz hipernapęd. Ich technologia pozwalała jednakże bezpiecznie skakać tylko w obrębie Gromady, na obszarze wytyczonym latarniami. Z tego powodu pozostali w izolacji na długie lata.
  • Powstanie hipernapędu miało też swoje wady - nie dość, że dotarł na planety, których mieszkańcy mieli zbyt bojowe nastawienie (na przykład Ando), to doprowadzał do starć różnych cywilizacji, a nawet do wielkiej wojny nadprzestrzennej

Zasada działania współczesnego hipernapędu

Przebieg Skoku

Gdy zostanie wydana komenda do skoku (najczęściej za pomocą przycisku bądź dźwigni) i obliczona zostanie trajektoria (za pomocą komputera nawigacyjnego, rozpoczyna się zawiły proces skoku w nadprzestrzeń. Sam skok trwa jednak bardzo krótko. Najpierw specjalne pole zbiera promieniowanie gamma, które wprowadzone zostaje do motywatora hipernapędu, który zbiera tą energię w generatorze fuzyjnym, zawierającym specjalny, super cienki drut nadprzewodnikowy, długi na kilka kilometrów. Gdy dawka energii osiągnie odpowiedni poziom, dopalacze hipernapędu dostarczają energii do komory jonizacyjnej, rozpoczynając zapłon uwalniający promieniowanie tworzące „zmarszczki” w czasoprzestrzeni, przez które statek przedostać się może z normalnej przestrzeni do nadprzestrzeni. W niej statek utrzymywany jest przez specjalny generator pola kwantowego.

Niebezpieczeństwa i wpływ hipernapędu oraz zabezpieczenia

  • Na nadprzestrzeń „cień” rzucają wszystkie znajdujące się w normalnej przestrzeni ciała niebieskie i inne ciała posiadające masę i/lub oddziaływające na grawitację – ich masa i studnia grawitacyjna zagraża bezpieczeństwu osób na pokładzie. Przed źródłami masy i grawitacji zabezpiecza autowyłącznik hipernapędu, który od razu po wykryciu źródła tych wartości „wyciąga” pojazd z powrotem do normalnej przestrzeni. Przed zderzeniami z cząsteczkami pyłu gwiezdnego i innymi cząsteczkami zabezpiecza kadłub statku pole cząsteczkowe.
  • Osiąganie prędkości większej od prędkości światła stanowi wielkie zagrożenie ze względu na ogromne przyspieszenie. Przed inercją o ogromnej wartości zabezpieczają osoby i ładunki przebywające na pokładzie kompensatory przyspieszenia.
  • Skoki w i wyskoki z nadprzestrzeni powodują również wielkie przeciążenia o charakterze mechanicznym. Specjalne regulatory oraz pole cząsteczkowe zabezpieczają przed rozerwaniem na strzępy kadłuba statku – pierwsze regulują częstotliwość działania hipernapędu, by zapobiec rezonansom, drugie wzmacniają strukturę kadłuba.
  • Poruszanie się z prędkością większej od prędkości światła sprawia, że czas płynie inaczej. Przed „zmianą” czasu na pokładzie pędzącej w nadprzestrzeni maszyny względem reszty wszechświata chroni specjalistyczne pole zastojowe zsynchronizowane z częstotliwością działania hipernapędu.
  • Cały hipernapęd jest złożonym urządzeniem, które korzysta z promieniowania i energii o wysokich wartościach. Pracujący hipernapęd osiąga także wysokie temperatury. Zestaw hipernapędu obudowany więc jest komorą ze specjalnych stopów i chłodzony różnymi gazami, najczęściej gazem tibanna.

Klasy hipernapędu

Hipernapęd dzieli się na klasy w oparciu o osiągane „prędkości” - im niższa klasa, tym większa „prędkość”. Przez długie lata osiągnięcie klasy poniżej 5-tej było technicznie niemożliwe. Dopiero w ostatnim pięćdziesięcioleciu przed Bitwą o Yavin klasy nie tylko zbliżyły się do 5-tej, ale i przekroczyły tą granicę. Klasy zależne były oczywiście od typu pojazdów - wojskowe maszyny dysponowały znacznie lepszym hipernapędem.

Niektórym jednostkom, nad których napędami pracowali wybitni specjaliści, udało się zapewnić hipernapęd klasy niższej, niż 1-szej. Do pojazdów tego typu należały przede wszystkim statki przemytnicze, takie jak Outrider należący do Dasha Rendara, Starlight Intruder Salli Zend (oba posiadały hipernapęd klasy 0,75) i Millennium Falcon Hana Solo (klasa 0,5).

Źródła


Wyposażenie statku kosmicznego
[Pokaż/Ukryj]
Źródło: „https://ossus.pl/index.php?title=Hipernapęd&oldid=438093”