Low Altitude Assault Transport/infantry

LAAT/i

Podstawowe dane
Pełna nazwa:	Low Altitude Assault Transport/infantry
Producent:	Rothana Heavy Engineering^[1]
Rodzaj:	Kanonierka
Specyfikacja techniczna
Długość:	17,4 m^[1]
Wysokość:	6,1 m^[1]
Szerokość:	17 m^[1]
Prędkość w atmosferze:	620 km/h^[1]
Uzbrojenie:	2 akceleracyjne wyrzutnie pocisków^[1] 4 kompozytowe działa laserowe^[1] 3 lekkie działka laserowe 8 pocisków rakietowych^[1]
Różne
Załoga:	4 osoby^[1] Pilot Drugi pilot i strzelec 2 strzelców w wieżyczkach
Pasażerowie:	30^[2]
Ładowność:	Ok. 17 000 litrów^[1] lub 2 tony
Cena:	65 000 cr (nowy) 40 000 cr (używany)
Rola:	Pojazd bojowy Transportowiec wojska
Przynależność:	Republika Galaktyczna Wielka Armia Republiki Imperium Galaktyczne

Low Altitude Assault Transport/infantry to podstawowa wersja republikańskiej kanonierki. Maszyna była zdolna do przeniesienia plutonu żołnierzy jako desantu, a dodatkowo zabierała na pokład cztery skutery repulsorowe jako drużynę zwiadu dla sił naziemnych. Załogę takiej jednostki stanowiły cztery osoby: pilot i drugi pilot, zajmujący miejsca w kabinie dziobowej w układzie "tandem", oraz dwóch strzelców w obrotowych, kulistych wieżyczkach wyposażonych w wielowiązkowe działka laserowe.

Załoga i jej funkcje

Pierwszy pilot

LAAT/i w akcji podczas bitwy o Geonosis.

Siedzący z przodu pilot miał do swojej dyspozycji główną broń tej jednostki - dwa potężne działa elektromagnetyczne. Te akceleracyjne wyrzutnie strzelały pociskami fizycznymi różnego typu, od rozpryskowych, udarowych i kumulacyjnych, przez nuklearne i EMP, aż po klasyczne penetratory. Pocisk opuszczał wyrzutnię z początkową prędkością nadaną przez samo działo, po czym uruchamiał własny napęd i kierował się do celu albo po z góry ustalonej trajektorii, albo też naprowadzany sygnałami z jednostek kosmicznych lub naziemnych - na przykład wysuniętych do przodu zwiadowców albo oznaczającego cel oddziału komandosów, który przeniknął na tyły wroga. Dzięki temu kanonierki mogły atakować cele znajdujące się poza polem widzenia (nawet i poza linią horyzontu), a dokładne miejsce uderzenia mogło być precyzyjnie wyznaczone na kilka chwil przed dotarciem pocisku na miejsce. Siła pocisku z klasyczną głowicą burzącą odpowiadała - uśredniając - salwie z czterech działek myśliwca kosmicznego, a więc ustępowała niemal tylko ciężkiej artylerii. Magazyny amunicji do głównych dział umieszczone były w wewnętrznych częściach skrzydeł statku, skąd specjalne taśmowe podajniki kierowały ją bezpośrednio do wyrzutni, zapewniając wysoką szybkostrzelność. Pilot posiadał również kontrolę nad ośmioma pociskami powietrze-powietrze, w które wyposażona była LAAT/i, a które mogły być wykorzystane do samoobrony w przypadku napotkania myśliwców wroga, jak również do utorowania sobie drogi przez ewentualną blokadę powietrzną mającą na celu uniemożliwienie desantu.

Drugi pilot

Desant kanonierek LAAT/i podczas drugiej bitwy na Geonosis.

Kolejny członek załogi, drugi pilot, odpowiedzialny był za obsługę trzech działek laserowych zainstalowanych w zdalnie kierowanych wieżyczkach. Dwa z nich rozmieszczono po obu stronach dzioba kanonierki i mogły wspólnie prowadzić ostrzał do przodu lub też pokrywać ogniem obszar w zakresie około 120 stopni od dziobu w kierunku rufy, trzecie natomiast zainstalowano w ogonie LAAT/i, aby całkowicie domknąć obszar ostrzału. Broń ta służy przede wszystkim do czyszczenia przedpola i terenu lądowania z wrogich sił oraz wspierania desantowanych oddziałów - zarówno przez zapewnienie im osłony podczas opuszczania pokładu LAAT/i lub wchodzenia na jej pokład, jak i przy wykorzystaniu transportowca jako maszyny wsparcia pola walki.

Strzelcy

Dwóch pozostałych członków załogi to strzelcy obsługujący po jednej obrotowej wieżyczce wyposażonej w wielowiązkowe działko laserowe, zwane również laserem kompozytowym. W położeniu spoczynkowym wieżyczki te znajdowały się wewnątrz ładowni LAAT/i, skąd mogły być wysuwane na specjalnych wysięgnikach, by zająć miejsce z przodu po obu burtach maszyny. Celowanie ze stanowiących ich uzbrojenie działek odbywało się zarówno przez obrót samej wieżyczki, jak i przez odpowiednie skierowanie promieni lasera tak, aby skupiły się precyzyjnie w pożądanym punkcie, co pozwalało na skuteczne punktowe przebijanie nawet i bardzo odpornych pancerzy. Po jednej, tym razem automatycznie sterowanej wieżyczce umieszczono również w każdym ze skrzydeł kanonierki blisko jego końca, zapewniając im szerokie pole ostrzału zarówno w górę, jak i w dół jednostki. Wszystkie te działka służyły przede wszystkim samoobronie kanonierki, sprawując się skutecznie w zestrzeliwaniu droidów-myśliwców Separatystów, można je było jednak wykorzystać również przeciwko celom naziemnym czy sile żywej przeciwnika (chociaż do tego celu załogi wolały stosować pociski rozpryskowe z antymaterią, wystrzeliwane z dział głównych). Kapsuły strzelców pokładowych były hermetyczne i zapewniały ograniczony czas autonomiczności w przestrzeni kosmicznej, nawet po oddzieleniu od jednostki macierzystej.

Wyposażenie i jego charakterystyka

Zróżnicowane uzbrojenie kanonierki sprawiało, że była ona skuteczna przeciwko różnym rodzajom celów, chronionych w różny sposób. Najbardziej wszechstronne zastosowania posiadały działa elektromagnetyczne, z których pociski mogły być używane do obszarowego niszczenia piechoty czy lekkiego sprzętu wroga, ale także do szeregu innych zadań, począwszy od ataków na umocnienia i instalacje naziemne, a skończywszy na precyzyjnych uderzeniach chirurgicznych w infrastrukturę i elementy dowodzenia. Rakiety te wyrzucane były z prędkością naddźwiękową, mogły manewrować, trafiać w cele nie znajdujące się w polu widzenia oraz ignorować klasyczne tarcze energetyczne. Z kolei wiązki z broni energetycznej trafiały w cel praktycznie natychmiast, przez co trudniej było ich uniknąć; miały również większą szybkostrzelność. Komplet uzupełniały pociski samosterujące, które we własnym zakresie ścigały latające cele zmuszając je do uników, co często wystawiało je na ogień innego rodzaju uzbrojenia.

W skład wyposażenia tych maszyn wchodziło nie tylko uzbrojenie. Na pokładzie znajdowały się również m.in. medpakiety, nosze repulsorowe, zestawy do naprawy pancerzy klonów i nadmuchiwany namiot do odkażania. Sam pojazd posiadał również bak paliwa starczający na około osiem godzin lotu.^[1]

Budowa kanonierki

O ile kanonierka typu LAAT/i była skuteczną jednostką bezpośredniego wsparcia pola walki, o tyle jednak jej głównym atutem na polu bitwy stała się możliwość dokonania skutecznego desantu. Cztery skutery repulsorowe typu BARC mogły wkroczyć do akcji jeszcze w czasie lotu - po osiągnięciu przez ich transport maksymalnego dla nich pułapu lotu, otwarta zostawała tylna rampa ładunkowa, a skutery uruchamiały własne repulsory i podążały swoją drogą, zazwyczaj w celu zabezpieczenia obszaru lądowania. Reszta desantu mogła opuścić LAAT/i zarówno tą samą drogą, jak i przez duże boczne włazy, odsuwane na boki i do tyłu, w pozycji otwartej odsłaniające niemal cały przedział ładunkowy. Dzięki temu znajdujący się tam żołnierze mogli od razu wkroczyć do akcji w gotowej formacji, jak również prowadzić ogień z wnętrza pojazdu. Cała ładownia chroniona była polem kompensacyjnym, które broniło pasażerów przed skutkami przeciążeń w wyniku gwałtownych manewrów, jakich nie brak podczas lotów na niskim pułapie czy w walce powietrznej; pozwalało ono również na skuteczne udzielanie pierwszej pomocy w sytuacji, w której kanonierkę wykorzystywano do ewakuacji rannych. W sytuacji awaryjnej boczne drzwi mogły być otwarte ręcznie, lub też w całości odstrzelone, aby pozwolić pasażerom na szybkie opuszczenie pokładu mimo uszkodzenia mechanizmów otwierających czy też prowadnic.

Przednia część kadłuba, poniżej kabin pilotów, mieściła dodatkowe wyposażenie i zapasy amunicji, a także sprzęt medyczny - w tym miejscu na pokładzie standardowo znajdował się również droid medyczny typu IM-6. Pomieszczenie techniczne od pokładu desantowego oddzielono hermetyczną grodzią, w pełni autonomiczna była również sama kabina pilotów, która w momencie zestrzelenia kanonierki mogła być odstrzelona jako kapsuła ratunkowa.

Historia

Kanonierki LAAT/i używane były szeroko już od czasów bitwy o Geonosis, w której wzięło udział 1600 tych maszyn. Należały prawdopodobnie do najliczniej produkowanych pojazdów kosmicznych ery wojen klonów. Znajdowały się przede wszystkim na wyposażeniu jednostek typu Acclamator i Venator, a służyły zarówno do przerzucania (lub ewakuowania) sił regularnych, jak i oddziałów komandosów, Jedi czy awaryjnego zaopatrzenia. Egzemplarze tych maszyn przypisane do sił specjalnych były zazwyczaj dodatkowo modyfikowane i modernizowane, a z biegiem czasu znaczna ich ilość zyskała własne, unikalne malowanie - najczęściej spotykanymi wzorami były rozmaite wariacje na temat zębatych paszcz lub skąpo odzianych przedstawicielek ras humanoidalnych (ze szczególnym uwzględnieniem Twi'lekanek).

Na Geonosis jednostki te wzięły udział w ewakuowaniu ocalałych Jedi z Areny Petranaki, ale przede wszystkim zaangażowały się w główną bitwę, gdzie poza tradycyjnymi działaniami zostały wykorzystane do zwalczania wrogich statków kosmicznych i zniszczyły wiele uzbrojonych transportowców typu Hardcell oraz podejmujących próbę ucieczki rdzeni pancerników Lucrehulk. Wspierając siły naziemne zapisały dodatkowo na swoje konto wiele zniszczonych droidów Hailfire. Sukcesy odnoszone przez te pojazdy na polach bitew skłoniły Separatystów do skonstruowania maszyn przeznaczonych specjalnie do walki z nimi w warunkach atmosferycznych - latających droidów HMP i MAF.

W kosmosie kanonierki zmuszone bywały również ścierać się z droidami-sępami i innymi myśliwcami kosmicznymi, z czym radziły sobie gorzej - z reguły przydzielano im więc na tym etapie własną eskortę myśliwską, zazwyczaj złożoną z maszyn typu V-19 Torrent. Po zakończeniu wojen klonów, LAAT/i były wykorzystywane przez Armię Imperialną, a na ich podstawie stworzono kanonierkę MAAT.

Ciekawostki

Inspiracją dla tych maszyn w trakcie powstawania Ataku klonów były helikoptery, również pełniące funkcje desantowe, a szczególnie rosyjski Mi-24, od którego zapożyczono konstrukcję kokpitu.^[3]