Galaktyczna wojna domowa/Legendy
|
|
|
|
 |
Być może w archiwach są braki.
Ten artykuł wymaga poszerzenia. Prosimy, rozbuduj go, korzystając z zaleceń edycyjnych i uwag zawartych w dyskusji. |
| Galaktyczna wojna domowa |
| Początek | 2 BBY |
| Koniec | 19 ABY |
| Miejsce | Galaktyka |
| Wynik | Zwycięstwo Sojuszu Rebeliantów (później Nowej Republiki). |
| Skutki | Rozpad Imperium Galaktycznego. |
| Strony | |
|---|---|
| Sojusz Rebeliantów (później przemieniony w Nową Republikę) | Imperium Galaktyczne |
| Dowódcy | |
|
|
| Bitwy | Ważniejsze bitwy: |
Galaktyczna wojna domowa była trwającym wiele lat konfliktem zbrojnym, który ogarnął całą galaktykę i pochłonął życie wielu milionów, jeśli nie miliardów istot. Istotą konfliktu był sprzeciw przeciwko Imperium Galaktycznemu, rządzącemu galaktyką przy użyciu terroru i totalitarnych mechanizmów represyjnych. Setki zbrojnych wystąpień przeciwko reżimowi koordynował i wspomagał Sojusz dla Przywrócenia Republiki, prowadząc wieloletnią wojnę partyzancką. Pierwsze komórki oporu pojawiły się już w 19 BBY, jednak konflikt właściwy datuje się na lata 2 BBY - 19 ABY, chociaż w 4 ABY nastąpiła zmiana charakteru działań wojennych z partyzantki na wojnę pozycyjną.
Przyczyny
Pierwszych przyczyn galaktycznej wojny domowej można upatrywać w ogłoszonej w 19 BBY Deklaracji Nowego Ładu i proklamacji Imperium, która sankcjonowała rządy imperatora Palpatine'a i wprowadzała rządy oparte na strachu i terrorze, utrzymanym przez wysoce rozwinięty aparat represyjny, tajne służby oraz ogromną armię i flotę Imperium. Rządy Palpatine'a, który już wcześniej dążył do skupienia całej władzy w swoich rękach, już na początku wywoływały sprzeciw senatorów takich jak Padmé Amidala, Bail Organa, Mon Mothma, Fang Zar czy Garm Bel Iblis, którzy w tzw. petycji dwóch tysięcy domagali się od Palpatine'a zwrotu specjalnych przywilejów, jakie otrzymał na czas wojen klonów. Gdy jednak część polityków podpisujących się pod petycją zniknęła albo została aresztowana, pozostali w strachu przed podobnym losem zrezygnowali z otwartego krytykowania działań imperatora.
Niewielu wiedziało, że Palpatine był Mrocznym Lordem Sithów i jako taki dążył do absolutnej władzy i dominacji w galaktyce. Spowodował on także zdyskredytowanie i zniszczenie Zakonu Jedi. Jego uczeń, Darth Vader (znany wcześniej jako Anakin Skywalker) prowadził inkwizytorów w okresie znanym jako Wielka Czystka Jedi, uniemożliwiając Jedi odrodzenie się. Tacy mistrzowie, jak Obi-Wan Kenobi czy Yoda, zostali zmuszeni do ukrywania się i oczekiwania, aż ich ostatnia nadzieja - potomstwo Anakina Skywalkera - będzie na tyle dojrzałe, że podejmie walkę z Imperium i Sithami.
Imperium stosowało ponadto rozbudowany system represji i rozsiewało aurę strachu i nieufności. Pogłębiła się przepaść między biednymi a bogatymi planetami, większość światów zatrzymało się lub wręcz cofnęło w rozwoju technologicznym, który de facto był zarezerwowany dla przemysłu ciężkiego i zbrojeniowego. Obecność szturmowców na większości planet budziła niepokój, a imperialna biurokracja bezlitośnie wyzyskiwała tych, którzy jej podlegali, często wbrew oficjalnemu prawu. Co więcej, polityka Imperium była oparta na tzw. Doktrynie Tarkina, mówiącej o rządzeniu strachem i faworyzowaniu ludzi jako uprzywilejowanej rasy, w myśl teorii "wyższości ludzkiej kultury". Tym samym wiele tzw. "niższych ras", jak Wookiee, Yuzzemowie, Kalamarianie czy Lurrianie, otrzymało status ras niewolniczych, Imperium bowiem akceptowało niewolnictwo. Ośrodki rozwoju moralnego i intelektualnego, takie, jak planeta Caamas, były szybko zniewalane bądź niszczone. Kwintesencją Doktryny Tarkina była natomiast koncepcja budowy superbroni, będącej ucieleśnieniem potęgi Imperium i strachu przed nią; była nią Gwiazda Śmierci, której budowę nadzorował sam Wilhuff Tarkin, odpowiedzialny za masakrę na Ghormanie w 18 BBY.
Pierwsze bunty
Bitwa o Zolan - 19 BBY
Gdy nastało Imperium, rasa Clawditów, zamieszkująca planetę Zolan próbowała się wyzwolić od nowego rządu, ale ich walka o niepodległość szybko jednak została stłumiona przez imperialną blokadę.
Bitwa o Przełęcz Toporka - 19 BBY
Również Nosaurianie z Nowego Plymptona cierpieli represje z rąk Imperium za wspieranie Separatystów podczas wojen klonów, co zmusiło ich do dalszej walki o wyzwolenie swojej planety. Wraz z ocalałym Jedi Dassem Jennirem rozpoczęli oni walkę partyzancką, która zakończyła jednak trwająca ponad miesiąc walka w Przełęczy Toporka. Nosaurianie przegrali tę walkę i wielu z nich dostało się do niewoli.
Bunt na Bellassie - 18 BBY
Jednym z pierwszych ośrodków sprzeciwu wobec nowym rządom była Bellassa, niewielka i mało istotna planeta, na której były padawan Ferus Olin wraz z przyjacielem Roanem Landsem, usiłował uniknąć zniewolenia przez Inkwizycję. Wspólnie założyli grupę konspiracyjną, znaną jako Jedenastu, działającą przeciwko przymusowej rekrutacji szturmowców i specjalizującą się w partyzanckich walkach z nową władzą. Brutalna pacyfikacja planety rozbiła jednak grupę Olina, a on sam przeżył tylko dzięki pomocy Jedi Obi-Wana Kenobiego i ulicznego rzezimieszka Trevera Flume'a.
Pacyfikacja Naboo - 18 BBY
Imperator nie oszczędził nawet swojej rodzinnej planety. Gdy wyszło na jaw, iż królowa Apailana ukrywa na Naboo grupę ocalałych Jedi, doszło do inwazji 501 Legionu szturmowców i udanego zamachu na życie królowej. Jej następczynią została Kylantha, osoba uległa i lojalna wobec Imperium.
Bitwa o Acherin - 19-18 BBY
Bitwa o Acherin rozpoczęła się w chwili, gdy miejscowi Separatyści zorientowali się, iż nowo powstałe Imperium jest znacznie większym zagrożeniem, niż Republika. Flota Imperium miała jednak zbyt dużą przewagę, a dowodzący nią admirał Riwwel był pozbawiony skrupułów i nawet, gdy rebelianci chcieli złożyć broń, wydał rozkaz bombardowania stolicy planety, Eluthan, zabijając setki tysięcy istnień. Przywódcy rebelii, Toma i Raina Quill, uszli z życiem tylko dzięki pomocy Obi-Wana Kenobiego i Ferusa Olina.
Bitwa o Renatazję - 12 BBY
Renatazja była zapomnianą planetą niegdyś skolonizowaną przez ludzi, którą Imperium ponownie odkryło i postanowiło sobie podporządkować. Zastosowano fortel, dzięki któremu droid Vuffi Raa i antropolog Osuno Whett mieli zyskać zaufanie Renatazjan, aby zaatakować ich i ujarzmić w najmniej spodziewanym momencie. Renatazjanie stawili jednak zdumiewająco zaciekły opór. W konflikcie zginęło 66% populacji planety, straty Imperium były jednak znacznie większe, niż się spodziewano.
Rewolta klonów - 12 BBY
Powstanie na Kamino było rezultatem działań grupy niezadowolonych z rządów Imperium kaminoańskich klonerów, którzy w tajemnicy przed imperatorem rozpoczęli hodowlę własnej armii. Gdy ich działania wyszły na jaw, zemsta Imperium była straszliwa, a szturmowcy pod wodzą łowcy nagród Boby Fetta wybili rebeliantów, doprowadzając przy okazji do ruiny stolicę planety, Miasto Tipoca. Ten incydent uświadomił jednak imperatorowi, że najwyższa pora oprzeć potencjał militarny Imperium przede wszystkim na rekrutach.
Bitwa o Mustafar - 11 BBY
Walki na Mustafarze były konsekwencją działań Geonosjanina Gizora Dellsy, który schronił się tam po kradzieży planów imperialnych myśliwców z zamiarem zbudowania prywatnej floty i armii droidów. Po ciężkich walkach 501 Legion z Darthem Vaderem na czele uśmiercił Dellsę i doprowadził do zniszczenia kompleksu fabryk droidów, uniemożliwiając ich dalsze funkcjonowanie.
Bitwa o księżyc Nar Shaddaa - 4 BBY
Nar Shaddaa był miejscem, w którym jurysdykcja Imperium nie miała wpływów, a nad wszystkim pieczę sprawowały organizacje przestępcze, szerząc bezprawie i dając schronienie wszelkim zbrodniarzom galaktyki. Rozkazem Imperatora cały księżyc, a także Nal Hutta i reszta układu Y'Toub, miały więc być poddane operacji Baza Delta Zero. Całość miał nadzorować moff Sarn Shild, zaś atakiem dowodził admirał Winstel Greelanx, uprzednio przekupiony przez zamieszkujących Nal Huttę Huttów. To przez niego, a także dzięki bohaterskiej obronie księżyca przez zamieszkujących go przemytników, Imperium poniosło nad Nar Shaddaa sromotną klęskę, która uświadomiła wielu istotom w galaktyce, że zapał i wola walki mogą znaczyć więcej, niż przewaga jednostek i siły ognia.
Bitwa o Felucję - 2 BBY
Bitwa była efektem planów Imperium, a w szczególności Dartha Vadera, dotyczących eksterminacji Leśnych Felucjan, którzy ze względu na swoją wrażliwość na Moc byli dla galaktycznej władzy niebezpieczni. Aby przejąć całkowitą kontrolę nad planetą i wytępić miejscową ludność, najeźdźcy założyli specjalną bazę.
Ujarzmienie Sriluura - 1 BBY
Brutalna inwazja Imperium na planetę Sriluur zakończyła lokalny konflikt między Houkami i Weequayami oraz oddała ją pod eksploatację koncernowi Kuat Drive Yards.
Bitwa o Kalamar - 1 BBY
Planeta Kalamar cierpiąca pod jarzmem Imperium przez bez mała dwie dekady, na krótko przed słynną bitwą o Yavin zdołała się zmobilizować i nawiązać walkę z okupantem. Czynny i gwałtowny opór zamieszkujących planetę ras Kalamarian i Quarrenów, a także użycie przerobionych na okręty wojenne kalamariańskich liniowców, po długich i zaciekłych walkach pozwoliły na odparcie sił Imperium i wyzwolenie planety, a także późniejsze przyłączenie się do Rebelii.
Podobnych potyczek było więcej w galaktyce, jednakże wiele z nich nie zostało udokumentowanych.
Powstanie ruchu oporu
Traktat koreliański
Równolegle z lokalnymi buntami i zamieszkami działała w Imperialnym Senacie zastraszona, lecz zdeterminowana opozycja, świadoma ogromu terroru i cierpienia, jakich przyczyną był nowy ustrój. Represje polityczne i zastraszanie nie pozwalały jednak na otwarte przeciwstawienie się Imperatorowi, który potrafił podpisywać wyroki śmierci na każdego, kto był choć trochę niewygodny. W ten sposób zginęła m.in. rodzina Jana Dodonny, a on sam zmuszony został do ukrywania się.Przewodnictwo nad zakonspirowaną senacką opozycją objęli Mon Mothma, Garm Bel Iblis i Bail Organa, którzy zdawali sobie sprawę, że do obalenia totalitarnego reżimu Imperium potrzebna będzie nie tylko siła polityczna, lecz i militarna. Ta trójka odbyła serię spotkań w układzie Koreliańskim, nawiązującą do dawniejszych narad w domu Canthama, które zaowocowały podpisaniem w 2 BBY tzw. traktatu koreliańskiego, dającego początek Sojuszowi dla Przywrócenia Republiki, znanemu też jako Sojusz Rebeliantów. Od tej pory rozpoczęli też działalność mającą na celu koordynację działań partyzantów w całej galaktyce i zjednoczenie ich w jeden, sprawnie funkcjonujący ruch oporu.
Deklaracja Rebelii
Nieomal półtora roku później Sojusz Rebeliantów, mimo ciągłych klęsk, robił wszystko, aby osłabiać totalitarną machinę Imperium. W większości przypadków jednak jego działania miały na celu przetrwanie za wszelką cenę zmagań z potężniejszym niemal pod każdym względem przeciwnikiem. Imperium obracało ponadto przeciwko Rebelii całą swoją machinę propagandową, ukazując ją jako grupę terrorystów i anarchistów, dążącą do szerzenia chaosu i bezprawia. Przywódczyni Rebelii, Mon Mothma, ogłosiła więc na forum Senatu tzw. deklarację Rebelii, adresowaną do Imperatora i krytykującą jego politykę. Jednocześnie miliony kopii deklaracji rozeszły się po całej galaktyce, przysparzając Sojuszowi wielu zwolenników wśród ludności Imperium. Jej ogłoszenie zaś było podstawowym pretekstem, dla którego imperator Palpatine rozwiązał Senat.
Początkowo Imperium nie traktowało poważnie zagrożenia ze strony Rebelii. Rozproszone ogniska buntu nie były w stanie zaszkodzić jego sile militarnej, a budowana właśnie Gwiazda Śmierci miała przynieść imperatorowi ostateczne zwycięstwo nad rebeliantami i na zawsze przypieczętować jego władzę nad galaktyką.
Pierwsze potyczki Sojuszu
Poniższe wypadki należą jedynie do najbardziej znamiennych walk; odbyły się ponadto niezliczone rajdy, ataki, zamachy czy pacyfikacje, które jednak nie zapisały się w szczególny sposób w historii galaktyki. Wszystkie jednak miały swoich bohaterów, którzy - jak Wyl Tarson, Jahren Sinn czy Roons Sewell - odegrali później swoje role w dziejach galaktycznej wojnie domowej.
Bitwa o Ton-Falk - ok. 12 miesięcy BBY
Było to starcie pomiędzy niewielką grupą uderzeniową Imperium a myśliwcami Sojuszu, dowodzonymi przez komandora Narrę, które zakończyło się zwycięstwem Rebelii dzięki umiejętnemu wykorzystywaniu przewagi myśliwskiej. Porażka nad Ton-Falk uzmysłowiła Imperium konieczność wprowadzenia do służby lotniskowców eskortowych.
Ujarzmienie Sulonu - ok. 12 miesięcy BBY
Komórki Rebelii na księżycu Sulon, okrążającym Sullust, doświadczyły bodaj najstraszliwszego końca. Masakry w elektrowni geotermalnej G-Tap, będącej siedzibą ruchu oporu, dokonał imperialny Batalion Duchów, a także Inkwizytor Jerec wraz z podległymi mi Mrocznymi Jedi i dowodzonym przez kapitana Thrawna niszczycielem typu Imperial-I, Revenge. Dowodzący rebeliantami Morgan Katarn został przez niego osobiście zamordowany, a jego głowę natknięto na pal w stolicy Sulonu, Barons Hed.
Bitwa o Vnas - ok. 11 miesięcy BBY
Kolejne starcie wygrane przez Imperium miało miejsce podczas próby odbicia przez rebeliantów planety Vnas. Sił Sojuszu zostały zmasakrowanie, jednak dzięki skutecznemu użyciu Y-wingów zadały Imperium spore straty.
Oblężenie Ank Ki'Shor - ok. 11-7 miesięcy BBY
Była to jedna z nielicznych zwycięskich bitew Sojuszu, który po długotrwałym oblężeniu planety Ank Ki'Shor zdołał - dzięki skutecznemu użyciu Y-wingów - odeprzeć wojska Imperium i ocalić tysiące istnień. Nie miało to jednak większego znaczenia militarnego.
Bitwa o AX-456 - ok. 10 miesięcy BBY
AX-456 była planetoidą, na której znajdowała się jedna z baz łącznościowych Sojuszu. Syn Morgana Katarna, Kyle, jako młody szturmowiec dowodził w ramach ćwiczenia Omega atakiem na tę placówkę, jednakże Rebelianci z Jan Ors na czele stawili zaciekły opór. Bitwę udało się wygrać tylko dzięki błyskotliwym zabiegom Katarna, za które został później odznaczony.
Bitwa o Sagmę - ok. 10 miesięcy BBY
Była to zwycięska bitwa Imperium, po której kapitan Ganig i sierżant Stecker zostali na jakiś czas bohaterami imperialnej propagandy.
Bitwa o Bompreil - ok. 10 miesięcy BBY
W tej bitwie po raz kolejny imperialne siły pod dowództwem Darica LaRone'a zmiażdżyły komórkę Rebelii, masakrując jednak przy okazji ludność cywilną.
Bitwa o Ilezję - ok. 9 miesięcy BBY
Atak na Ilezję był wspólną akcją przemytników i Sojuszu przeciwko przetwórniom przyprawy, należącym do huttyjskiego klanu Besadii. Po zwycięstwie okazało się jednak, że Sojusz - rozpaczliwie potrzebując funduszy - oszukał przemytników i nie dopuścił ich do udziału w łupach, przez co wielu szmuglerów zniechęciło się do Rebelii.
Bitwa o Datar - ok. 9 miesięcy BBY
Na Datarze siły Imperium miały za zadanie przerwać i zidentyfikować rebeliancką sieć zaopatrzeniową, za co odpowiedzialny był wiceadmirał Slenn. Jego misja jednak, mimo rozbicia obozu rebeliantów, nie odniosła sukcesu, gdyż żołnierze Sojuszu walczyli do ostatniego człowieka i sekret linii zaopatrzeniowych umarł wraz z nimi. Prawdopodobnie za to Slenn został później stracony przez Dartha Vadera.
Bitwa o Praadost II - ok. 9 miesięcy BBY
Była to właściwie szeroko zakrojona kampania pacyfikująca nastroje na planecie Praadost II, po której imperialny oficer Beilert Valance został awansowany i przeniesiony do Sektora Kwymar.
Potyczka na Nar Shaddaa - ok. 9-8 miesięcy BBY
Ponieważ po bitwie o Datar nie było nikogo, kto mógłby naprowadzić Imperium na ślad zaplecza logistycznego Rebelii, poszukiwano jakiegokolwiek śladu dalszych dróg zaopatrzeniowych. Tym samym gdy pojawił się cynk o magazynach Rebelii na poziomie 88 Nar Shaddaa, atakiem wspieranym przez łowców nagród kierował sam Darth Vader. Jednak członek Sił Specjalnych Sojuszu, Spane Covis, zdołał ostrzec Rebeliantów, dzięki czemu zdołali oni podjąć się ewakuacji i stawić opór. Walki jednak pochłonęły życie wielu istnień (w tym cywilów) i zdemolowały ponad dwadzieścia poziomów miasta.
Represje w Sektorze Kwymar - ok. 9-8 miesięcy BBY
Była to seria bitew i potyczek w Sektorze Kwymar, które miały spacyfikować lokalne nastroje i zniszczyć wszelkie istniejące tam komórki Rebelii. Wszystkie ważniejsze walki w tym sektorze wygrało Imperium.
Bitwa w górach Hitak - ok. 7 miesięcy BBY
Turak IV była planetą, na której imperialny 112 Pancerny Regiment Repulsorowy został zdziesiątkowany przez oddziały Sojuszu znany od tego czasu jako Hitakijscy Rabusie. Pomimo zwycięstwa, rebelianci ponieśli gigantyczne straty i nie mogąc uzupełnić sił musieli później ulec przeważającym siłom Imperium.
Bitwa o Fresję - ok. 7 miesięcy BBY
Bitwa ta byla właściwie fortelem, mającym umożliwić Rebeliantom zdobycie ulokowanych na Fresji prototypów myśliwców typu X-wing, których plany dostarczyli Sojuszowi projektanci ze sprzyjającej Rebelii firmy Incom Corporation. Misja ta zakończyła się sukcesem Sojuszu; Rebelianci zdobyli cztery maszyny, które potem wykorzystali podczas bitwy o Turkanę.
Bitwa o Absit - ok. 7-6 miesięcy BBY
Bitwa ta była w zasadzie jednostronną pacyfikacją, dokonaną przez zrekonstruowany 112 Regiment Pancernych Jednostek Repulsorowych i doprowadziła do zniewolenia rasy Yaritów, zamieszkujących Absit.
Potyczka nad Eriadu - ok. 6 miesięcy BBY
Była to potyczka zakończona porażką militarną Sojuszu, jednak na dłuższą metę przyniosła ogromne korzyści. To wtedy bowiem Y-wingi Rebelii zdołały przechwycić zdołali zaatakować prom Willhufa Tarkina i oswobodzić jego osobistego niewolnika, Ackbara, który okazał się być genialnym strategiem i począł wspierać Sojusz, zaopatrując go w okręty i działając na rzecz wstąpienia Kalamaru w jego szeregi.
Bitwa o Turkanę - ok. 6 miesięcy BBY
Bitwa ta była pierwszym względnie znaczącym sukcesem militarnym Sojuszu. Rebelianci w tajemnicy organizowali nad Turkaną zgrupowanie floty, ze świeżo uwolnionym admirałem Ackbarem na czele. Chociaż flotylla Imperium, dowodzona przez kapitana Lennoxa, zdołała zaskoczyć Sojusz, wykorzystanie nowoczesnych X-wingów i szybka reakcja wojsk Rebelii sprawiły, że po stratach w myśliwcach Lennox nakazał odwrót. Bitwa o Turkanę udowodniła galaktyce, że siły Sojuszu są w stanie skutecznie walczyć z flotą Imperium.
Operacja Uderzenie Strachu - ok. 5-4 miesiące BBY
Operacja ta była szeroko zakrojoną operacją Imperium, mającą na celu powetowanie porażki nad Turkaną i odwrócenie uwagi Sojuszu od budowy Gwiazdy Śmierci. Po serii bitew i porażek Sojuszu, którym nie zapobiegło przyłączenie się Sullustan do walki i zastosowanie prototypów myśliwców A-wing ( z Keyanem Farlanderem i Hamo Blastwellem za sterami), udało się dokonać fortelu i wysłać na flagowy okręt operacji, Invincible, grupę uderzeniową, która zniszczyła go od środka i położyła kres kampanii Imperium.
Bitwa o Dalron V - ok. 4 miesiące BBY
Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem Imperium, które wykorzystało jedną z taktyk wynalezionych uprzednio przez Jana Dodonnę, co tylko zwiększyło jego determinację i chęć wspierania Sojuszu.
Ratunek na Kalamarze - ok. 3 miesiące BBY
Była to wspólna misja Wywiadu Sojuszu Rebeliantów i jego sił myśliwskich, któym udało się odbić dwa transportowce niewolników z Kalamara przed przybyciem niszczyciela typu Imperial, Warriora. Akcja ta była decydującym czynnikiem, który sprawił, że cały Kalamar przystał do Sojuszu, a jego stocznie przestawiono na budowę okrętów liniowych.
Bitwa o Rhen Var - ok. 2 miesiące BBY
Na Rhen Var rebelianci odkryli i zaatakowali stację nasłuchową Imperium, która monitorowała ruchy gromadzącej się już wtedy floty Sojuszu. Atakującym udało się wprawdzie zniszczyć dane i urządzenia nasłuchowe, jednak większość Rebeliantów zginęła z rąk broniących stacji szturmowców.
Pierwsza bitwa o Ord Biniir - ok. 1 miesiąc BBY
Była to sroga bitwa o Ord Biniir, którą udało się wygrać Sojuszowi i na jakiś czas przejąć kontrolę nad planetą, głównie dzięki myśliwcom typu Y-wing, które rozgromiły 223 Pułk Imperialnych Myśliwców.
Ujarzmienie Ralltiira - ok. 1 miesiąc BBY
Najwyższa Rada Ralltiirian z Ralltiira nigdy nie przepadała za Imperium i gdy tylko wybuchła galaktyczna wojna domowa, mieszkańcy tej planety zaczęli po cichu wspierać Sojusz, przede wszystkim finansowo. Doszło więc do bombardowań i zniewolenia Ralltiira (czym kierował lord Tion, a co nadzorował Darth Vader), które przyniosło ogrom cierpień jego mieszkańcom. Córka Baila Organy, zastępującą go w Senacie, Leia Organa, pod przykrywką misji dobrej woli udzieliła wsparcia tamtejszej ludności.
Bitwa o Kattadę - 3 tygodnie BBY
Wracając z Raaltiira, korweta Leii Organy zatrzymała się na Kattadzie, by prosić tamtejsze władze (również sympatyzujące z Rebelią) o pomoc dla mieszkańców Ralltiira. Księżniczka Mia Ikova zgodziła się na to, jednak zanim udało się zrobić cokolwiek, na Kattadzie wylądowały oddziały imperialne, wysłane za Leią. Doszło do bitwy, w której załoga Tantive IV wspomogła kattadiańskich rebeliantów i pokonała imperialnych żołnierzy. Księżniczka Ikova zginęła jednak podczas walk.
Bitwa o Aarongar - ok. 0 BBY/ABY
Na księżycu Aarongar III baza Rebelii została zaskoczona i zniszczona przez trzy niszczyciele typu Imperial. Chociaż inwazja Imperium się udała i zwycięstwo należało do nich, wielu rebeliantom (w tym paru ważnym oficerom) udało się uciec.
Druga bitwa o Ord Biniir - 0 BBY/ABY
Kontrofensywa Imperium na Ord Biniir miała miejsce tego samego dnia, co bitwa o Yavin, i przyniosła porażkę Rebelii, głównie dzięki Soontirowi Felowi i dowodzonemu przez niego 181 Pułkowi Imperialnych Myśliwców.
Operacja Skyhook
Wszystkie te bitwy i potyczki, rozgrywane na przestrzeni bez mała dwóch lat, ukazywały z jednej strony niezachwianą potęgę Imperium i jego bezduszną surowość, z jaką traktowało ono zarówno buntowników, jak i przypadkowych cywilów. Z drugiej natomiast udowadniały, że Sojusz Rebeliantów, mimo niezliczonych porażek i stąpaniu na krawędzi całkowitego zniszczenia, wciąż wzniecał ducha walki wśród mieszkańców galaktyki mających dość terroru i represji, jakie nakładał na nich nowy reżim. Zasięg Rebelii był jednak niewielki, a co więcej, imperator wykorzystywał jej istnienie do uzasadniania kolejnych restrykcji, mających ugruntować jego - i tak już niemalże absolutną - władzę. Na krótko przed bitwą o Yavin rozwiązał on Senat, czym jednocześnie wytrącił sprzyjającym Sojuszowi senatorom, jak chociażby córce Baila Organy, Leii Organie, jakąkolwiek możliwość politycznego wspierania Rebelii, a także zlikwidował ostatnią pozostałość po Republice. Była to jednak formalność; Senat od dawna nie miał już żadnej władzy, a Palpatine wiedział, że wszelkie głosy sprzeciwu przestaną mieć znaczenie, gdy Gwiazda Śmierci będzie ukończona.
Tymczasem Sojusz rozpaczliwie walczył o swoje istnienie. W swojej działalności uciekał się do rajdów pirackich i działalności przemytniczej, byle zapewnić sobie przetrwanie. Aby uformować i rozwinąć Flotę, sięgnięto po archaiczne okręty Separatystów jeszcze z okresu wojen klonów, ponadto zdarzały się dezercje z floty Imperium, które owocowały czasem uprowadzaniem imperialnych okrętów. Podczas jednego z rajdów na Orronie III Sojuszowi udało się przechwycić kilka satelitów komunikacyjnych Imperium, z których - po zainstalowaniu ich na planetoidzie AX-235, dowiedzieli się oni po raz pierwszy o ostatecznej broni Imperatora. Wcześniej istniały wprawdzie pewne pogłoski, jak ta przekazana przez uciekinierów z Krańca Gwiazd, jakoby Imperium używało gdzieś ogromnej liczby ludzkich i wooczych niewolników, jednak nic konkretnego one nie mówiły. Dopiero gdy informacje o budowie olbrzymiej i w założeniu niezwyciężonej stacji bojowej zostały potwierdzone (a ostatecznie zrobił to Basso, jeden z żołnierzy Rebelii, przekazując tę wiedzę Leii Organie podczas jej misji dobrej woli na Ralltiirze), dowództwo Sojuszu postanowiło całe swoje mizerne jeszcze siły skoncentrować na odnalezieniu jej i zniszczeniu. Wprowadzono w życie szeroko zakrojoną i niezwykle ryzykowną operację Skyhook.
Informacje udzielone przez Basso pozwoliły na zaplanowanie kolejnych posunięć. Było jasne, że z tak nieskoordynowanymi i jeszcze niewielkimi siłami niezbędny jest plan ataku, a co za tym idzie, plan stacji bojowej. Zdesperowane dowództwo Sojuszu sięgnęło po swoich najbardziej zaufanych agentów, którzy mieli zdobyć rzeczone plany. Część z nich wykradł Kyle Katarn (który przeszedł na stronę Rebelii pod wpływem informacji, jakie przekazała mu Jan Ors) podczas misji na planecie Danuta, wraz z Twi'lekanką Rianną Saren, która wywołała dywersję, by Kyle mógł przedostać się do imperialnej bazy przy minimalnym oporze. Wkrótce potem koreliańska agentka Bria Tharen i jej oddział poświęcili życie, by przesłać na Tantive IV drugą część planów wykradzionych z placówki na planecie Toprawa. W skompletowaniu wszystkich części planów Sojuszowi pomógł przypadek; równolegle do operacji Skyhook miał miejsce bunt na Gwieździe Śmierci, który został krwawo stłumiony, jednak buntownikom udało się przesłać część planów Gwiazdy do rebelianckiej bazy na Polis Massie. 501 Legion szybko spacyfikował placówkę Sojuszu, bothańskim szpiegom udało się jednak ocalić część planów, która okazała się uzupełniać dwie poprzednie, pochodzące z Danuty i Toprawy. Wszystkie te dane zostały zebrane i połączone na pokładzie Tantive IV, skąd miały być wysłane flocie Sojuszu. Spotkanie z kalamariańskim krążownikiem Liberty przerwane zostało jednak przez pojawienie się niszczyciela Immortal i korweta Leii Organy musiała salwować się ucieczką.
Jej celem była Tatooine, planeta, na której ukrywał się Obi-Wan Kenobi. Bail Organa wiedział, że był on potężnym mistrzem Jedi i mógł im pomóc w walce z Imperium. Siły imperialne wiedziały już jednak, że na Tantive IV są plany Gwiazdy Śmierci i że priorytetem powinno być ich odzyskanie. Wprawdzie Wilhuff Tarkin nie widział możliwości, dzięki której Rebelia mogłaby zniszczyć stację bojową, jednak należało dmuchać na zimne. Za planami poleciał Devastator, flagowy okręt Dartha Vadera, któremu udało się przechwycić korwetę Organy, zanim zdołała ona znaleźć się na Tatooine. Sama senator Organa została schwytana i uwięziona pod zarzutem wspierania Rebelii, Vader i Tarkin zamierzali zaś zmusić ją do wyjawienia lokalizacji głównej bazy Sojuszu.
Tymczasem Sojusz Rebeliantów rozpaczliwie poszukiwał lokalizacji Gwiazdy Śmierci, by móc podjąć jakąkolwiek próbę jej zniszczenia. Flota rozproszyła się po galaktyce, szukając śladów zwiększonej aktywności Imperium i usiłując odkryć miejsce budowy tej stacji bojowej. Wywiad Sojuszu odkrył, że na planecie Kalla VII kryje się zaplecze logistyczne dla jednostek zaopatrujących miejsce budowy Gwiazdy Śmierci, dokonano więc ataku (za sukces którego odpowiadał przede wszystkim Keyan Farlander), kiedy to przechwycono fregatę Nebulon-B, Priam. Informacje z jej dziennika pokładowego mówiły jednoznacznie, że miejscem budowy Gwiazdy Śmierci była planeta Despayre. W rejon ten natychmiast poleciała grupa Ethar, jednak na miejscu natrafiła tylko na szczątki zniszczonej planety, którą jakiś czas wcześniej stacja bojowa zniszczyła wraz ze wszystkimi niewolnikami tam przebywającymi. Nigdzie zaś nie było samej Gwiazdy Śmierci. Wszystko wskazywało na to, że była już ukończona, w pełni sprawna i nic nie mogło jej powstrzymać.
Źródła
- Rajska pułapka
- Lando Calrissian i Myśloharfa Sharów
- Gambit Huttów
- Lando Calrissian i Ogniowicher Oseona
- Lando Calrissian i Gwiazdogrota ThonBoka
- Świt Rebelii
- Han Solo na Krańcu Gwiazd
- Zemsta Hana Solo
- Han Solo i utracona fortuna
- Nowa nadzieja (Pierwsze pojawienie)
- Nowa nadzieja (adaptacja powieściowa)
- Spotkanie na Mimban
- Imperium kontratakuje
- Imperium kontratakuje (adaptacja powieściowa)
- Powrót Jedi
- Powrót Jedi (adaptacja powieściowa)
- Opowieści z kantyny Mos Eisley
- Ruiny Dantooine
- Opowieści łowców nagród
- Cienie Imperium
- Opowieści z Imperium (antologia)
- Opowieści z Nowej Republiki
